ASYSTENCJA – jestem przy tobie i moje nastawienie jest pozytywne. Przy takim zachowaniu mamy szansę ukazywać nasz system wartości, poprzez to dajemy dziecku naturalną możliwość realizowania potrzeby bezpieczeństwa, a ta z kolei motywuje do działania (niezmiernie ważna w młodszych klasach).
Asystencja daje możliwość nazywania uczuć dzieci, co przekłada się na język –jestem akceptowana(-y) – kochają mnie.
STWARZANIE OKAZJI DO DZIELENIA SIĘ RADOŚCIAMI I SUKCESAMI – dzięki temu pozwalamy budować poczucie własnej wartości (pracując w grupie zaczynamy od tego zajęcia i ćwiczymy empatię grupową). Jeżeli obserwujemy, że dziecko potrzebuje koleżanki lub kolegi należy w naturalny sposób zorganizować mu „anioła stróża”, który będzie go wspierał (konieczny jest przy tym socjogram grupy).
UTRAWALANIE WIĘZI EMOCJONALNYCH MIĘDZY DZIEĆMI A BLISKIMI MU LUDŹMI – prezenty z okazji uroczystości (słuszne jest podpowiadanie rodzicom, że nie zawsze chodzi o prezenty, ale może chodzić o inny kontakt, np. spacer, wspólna zabawa lub rozmowa).
UMIEJĘTNOŚĆ NAZYWANIA UCZUĆ – inicjowanie sytuacji, w których młodzież mogłaby nam się zwierzać ze swoich marzeń i celów, np. raz na pół roku piszą wypracowanie pt. „O czym marzysz?”, które otrzymują w prezencie na koniec nauki szkolnej (dla rodziców: pamiętnik lub listy do Mikołaja).
WYKORZYSTYWANIE ZWIĄZKÓW EMOCJONALNYCH DZIECI – metody chroniące uczucie przyjaźni i koleżeństwa (podstawową potrzebą jest bycie akceptowanym ). Każde przedsięwzięcie w grupie, by chronić poczucie przyjaźni i koleżaństwa wymaga rozdzielenia zadań i nagradzania wszystkich zachowań, prowadzących do sukcesu.
Wszystkie zajęcia grupowe, teatralne, muzyczne, plastyczne prowadzą do powstania uczuć wyższych.
SYSTEMOWE TRAKTOWANIE RODZINY- nauczyciel musi pamiętaćo tym, kto tworzy rodzinę dziecka, ponieważ w rodzinie każdy oddziaływuje na każdego.
