Okres dorastania, zdaniem wielu badaczy, jest okresem wzmożonej uczuciowości. Stany uczuciowe mają tendencję do zmian dość gwałtownych i o wielkiej sile. Intensywne przeżywanie błahej sytuacji wprawia dorastających w stan napięcia i podniecenia, który nie pozostaje bez wpływu na zachowanie. Można wyróżnić typowe formy zachowania, jak: odrzucenie, choćby najsłuszniejszych racji rodziców lub wychowawców, arogancja, burkliwość, złośliwość, których na ogół otoczenie nie akceptuje. Dorośli dość jednoznacznie oceniają je, zbyt pochopnie wydają wyroki i opinie, drażniąc tym i wprawiając w gniew dorastających. Uogólnione opinie, najczęściej ujemne, doprowadzają do braku wzajemnego rozumienia się, oddalania się, nawet zerwania więzi rodzinnej.
Zadajemy sobie pytania, czy tak zawsze musi być, czy można temu zaradzić? Aby odpowiedzieć na nie, można by przytoczyć popularne powiedzenie: „Zrozumieć to znaczy wybaczyć”. Należy więc sądzić, że zrozumienie istoty i przyczyn opisanych trudności pozwoliłoby uniknąć wielu kłopotów z dorastającą młodzieżą.
Zmienność uczuć i nastrojów, czyli przerzucanie się od skrajnego smutku do hałaśliwej wesołości, od współczucia do okrucieństwa, od gniewu do rozpaczy, to cecha charakterystyczna uczuć w okresie dorastania.*
*Danuta Siemek: „Problemy wychowawcze okresu dojrzewania”, Warszawa 1986 r.
