Z Twoją
pomocą
dziecko da sobie radę.
Wadą wymowy,
która dotyka wielu przedszkolaków, jest tzw. kappacyzm i gammacyzm.
Są to wady polegające na wadliwej realizacji głosek „k” oraz „g”. Najczęściej
zamiast „k” dziecko mówi „t”, a zamiast „g” mówi „d”. Wypowiada np. tatao
zamiast kakao, muzyta zamiast muzyka, tot zamiast kot,
tat zamiast tak, tubet zamiast kubek, oto
zamiast oko, dłowa zamiast głowa, itd. Zdarza się, że
zamiast zamieniać głoskę „k” na „t” i „g” na „d”, dziecko po prostu je
opuszcza, mówiąc łowa zamiast głowa, ube zamiast kubek.
Nierzadko kappacyzm i gammacyzm przejawiają się tym, że dziecko ani nie
zamienia głosek, ani ich nie opuszcza, tylko deformuje, wypowiadając zamiast
„k” i „g” dźwięki do nich zbliżone, ale nie będące tymi prawidłowymi.
Przyczyną kappacyzmu i gammacyzmu najczęściej jest opóźniony rozwój mowy
oraz niska sprawność języka, zwłaszcza tylnej jego części.
Terapia powinna odbywać się pod kierunkiem logopedy, który wybierze
najskuteczniejszą metodę uzyskania prawidłowej wymowy głosek „k” i „g”. Jednak
rodzice – jeszcze przed wizytą – mogą i powinni wykonywać z dzieckiem ćwiczenia
przygotowujące buzię dziecka do prawidłowej wymowy tych głosek.
Rozpoczynamy zawsze od ćwiczeń wstępnych, mających na celu usprawnienie języka
oraz uzmysłowienie dziecku, która to część języka uczestniczy w wypowiadaniu
głosek „k” i „g”. Prosimy więc dziecko o podnoszenie i opuszczanie środka
(grzbietu) języka tak, by dotknął on do podniebienia w tylnej części jamy
ustnej – jak to ma miejsce przy prawidłowej artykulacji tych głosek.
Ważne jest także nieustanne – przy każdej okazji – pokazywanie dziecku
prawidłowej wymowy zaburzonych głosek. Mówimy do dziecka zawsze tak, by widziało
ruch naszych ust, mówimy przesadnie poprawnie, akcentując głoski,
których realizacja jest zaburzona. Klękamy np. przed dzieckiem, wskazujemy palcem
oko i mówimy z szeroko otwartą buzią, bardzo wyraźnie, by dziecko widziało, co
się dzieje wewnątrz naszych ust: „o-k-o”.
Zawsze dbajmy o to, by dziecko dobrze widziało, jak mówimy. To podstawa
terapii niemal każdego zaburzenia mowy.
Autorem artykułu jest Patrycja Nocoń – neurologopeda
